Datça’nın Tek Ayakkabı Tamircisi: Rıdvan Arslan

Rıdvan Arslan’ın Datça’ya Yolculuğu

Muğla’nın turistik ilçesi Datça, sakin sokakları ve doğal güzellikleriyle tanınır. Ancak bu huzurlu ortamın arka sokaklarında, 26 yıldır tek ayakkabı tamircisi olarak hizmet veren bir usta vardır: Rıdvan Arslan (43).

Arslan’ın meslek hayatı, 1999 Düzce depremiyle birlikte bir dönüm noktasına gelir. “Deprem sonrası ailemle birlikte Datça’ya getirildim, burada da ustam olan abim sayesinde çıraklık yaptım.” diye anlatıyor. Düzce’den gelen bu göçmen, bir anda Datça’nın en eski ve tek ayakkabı tamircisi konumuna oturmuş oldu.

Tek Usta, Tek Dükkan

Datça Ambarcı Caddesi’nde, eski bir ahşap dükkan içinde, deri çanta, kemer ve cüzdan gibi çeşitli deri ürünlerin de tamiratını yapan Arslan, rakipsiz bir konumda çalışıyor. “Hiç rakibim olmadı, bu beni mutlu ediyor.” diyor. Müşterileri, dükkanına gelen ilk günden itibaren “güvenilir, samimi ve işini gerçekten seven biri” olarak tanımlıyor.

Datça’nın yaz turizmi yoğunluğunda, yerel halkın yanı sıra yazlık ev sahipleri ve turistler de bu küçük atölyeye sık sık uğrar. Ayakkabı tamiri sadece bir ihtiyaç değil, aynı zamanda bölge kültürünün devamlılığını sağlayan bir yaşam biçimi haline gelmiş durumda.

Gelecek Nesil ve Endişeler

Arslan, mesleğin genç nesiller arasında popülerliğini yitirdiğini belirtiyor. “Gençler artık bu işe ilgi göstermiyor, okullar da bu alanda bir teşvik sunmuyor.” diye ekliyor. Bir çırak bulamamanın, dükkanın geleceği için en büyük tehdit olduğunu vurguluyor: “Ben bırakırsam Datça ayakkabısız kalır.”

Bu endişe, sadece bir iş kaybı değil; aynı zamanda yerel ekonominin de bir parçasının silinmesi anlamına geliyor. Arslan, el işçiliği ve zanaat kültürünün korunması için yerel yönetimlerin ve sivil toplum kuruluşlarının destek vermesini istiyor. “Bir çırak bulursam, bu geleneği sürdürebiliriz.” diyerek umut dolu bir çözüm önerisi sunuyor.

Datça’nın Zanaatkârı Olarak Bir Sembol

Datça’da bir tek ayakkabı tamircisinin varlığı, hem bölgenin hem de Türkiye’nin kırsal kesimlerindeki zanaat geleneğinin ne kadar kırılgan olduğunu gözler önüne seriyor. Rıdvan Arslan, sadece bir usta değil, aynı zamanda yerel kimliğin ve dayanışmanın temsilcisi konumunda. “İnsanlar beni seviyor, ben de insanları seviyorum. İşimi seviyorum, huzurluyum.” demesi, onun bu işi bir tutku ve sorumluluk bilinciyle yürüttüğünü gösteriyor.

Bu eşsiz hikâye, Datça’nın sadece deniz ve turizmiyle değil, aynı zamanda el emeğiyle ayakta kalan insanların da şehrin dokusuna kattığı değeri ortaya koyuyor.